Próba zemsty cz. 1

Po wojnie nic nie było takie samo. Czułem się dziwnie. Ja, Harry Potter, po wojnie, w której pokonałem Voldemorta i stałem się bohaterem, czułem się dziwnie. Teoretycznie było okej, ponieważ wszystko się wyjaśniło. W kręgu zwycięzców jestem z Hermioną. Ron opuścił nas podczas poszukiwań horkruksów i pozostał w Muszelce do ostatniej bitwy. Tylko na niej się pojawił. Po wojnie oświadczył się Lavender. Bałem się o reakcję mojej przyjaciółki, w końcu go kochała. Ale ona trzeźwo stwierdziła, że szczenięce zauroczenie z czasem mija. Musiałem się z nią zgodzić. W końcu ja też w czasie, nazwijmy to, podróży stwierdziłem, że Ginny nie jest jednak moją wybranką. A na kobietę mojego życia dokonałem najgorszego z możliwych wyborów.

Na szczęście Ginny stwierdziła, że ona też nie czuje wielkiej miłości, w każdym razie nie do mnie. A na koniec powiadomiła mnie o swoim związku z Neville'em. Ulżyło mi, a nawet byłem szczęśliwy. Wiedziałem, że Longbottom od lat jest zakochany w małej Weasley. Pasowali do siebie. I tak chcąc, nie chcąc. Zostaliśmy z Hermioną sami. Postanowiliśmy zamieszkać na Grimmauld Place. Wybór był prosty. Granger nie chciała mieszkać z Ronem i jego dziewczyną. A ja… też nie chciałem mieszkać z Ronem i jego dziewczyną. Nie było dziwnym, że Brown zamieszkała z Weasley'ami, w końcu jej rodzina została zamordowana.

Odnowiliśmy dom Syriusza. Było nawet przytulnie. Pomijając matkę mojego chrzestnego. Na szczęście moja Hermiona... tylko Hermiona! Tak, Hermiona znalazła jakieś zaklęcie w księgach w bibliotece i usunęła brzydki obrazek. Teraz pani Black drze się na strychu, który jest wyciszony. Życie toczy się spokojnie. Gdy rano wstaję, Hermiona jest już na nogach, zawsze była rannym ptaszkiem. Czeka na mnie moja ulubiona kawa, czarna bez cukru. Obok siedzi ona i czyta Proroka, popijając swoją kawę z mlekiem i łyżeczką cukru. Na moim talerzu znajdują się tosty albo jajecznica, którą ubóstwiam. To jest takie zwyczajne, normalne. Mógłbym się do tego przyzwyczaić. Do tego by była częścią mojego życia. W sumie jest nią od dawna. Nie wiem jak sobie poradzę, gdy ona odejdzie.

Dostaliśmy lisy z Hogwartu. Mamy szansę powtórzyć siódmy rok.

- Wracasz?

- Nie wiem. Kiedyś bym się nie wahała, ale teraz wszystko jest inaczej.

- Boisz się, że zobaczysz Rona?

- Trochę. Jeszcze do końca się nie pogodziłam.

- A może...

Zwróciła na mnie swoje czekoladowe oczy. Uwielbiam kolor jej oczu. Uniosła brew w pytaniu. Irytował mnie ten zwyczaj, ona umie tak od urodzenia, a mi po latach prób dalej się nie udaje.

- Zgrajmy mu na nerwach.

- To znaczy?

- Ron zawsze uważał, że ja i ty nie możemy być razem. - popatrzyła się na mnie spojrzeniem mówiącym „Ja też tak uważam” - Tak ale Ron nie przepada za Lavender. Zerwie z nią i będzie chciał do ciebie wrócić, bo...

- Skąd wiesz? - przerwała mi ostro.

- Eeeee...

- Harry... - przeciąga „a” i „y”, jest zła.

- No... Mówił mi. Że to taki zabieg, by wasz związek nabrał p... barw.

- Świnia!

- Ej, ja tylko powtarzam!

- Nie mówię o tobie. Ale jak moglibyśmy zagrać mu na nerwach?

Uśmiechnąłem się w duchu.

- Będziemy udawać parę. Rozumiesz? Będziemy tacy zakochani, że po prostu wszystkim popsują się zęby od słodyczy!

Popatrzyła się ma mnie sceptycznie.

- A ty nie chcesz się zemścić na Ginny?

- Nie. - powiedziałem powoli. - Nie kocham Ginny. Cieszę się, ze jest z Neville'm. - uniosła brew. Westchnąłem. Zna mnie jak nikt inny. - Tylko trochę, okej?

Zaśmiała się.

- Okej.

~*~

Na uczcie powitalnej Dumbledore, który przeżył wojnę, powiedział, że wież Gryffindoru i Revenclawu nie zdążono odbudować. I okazał swa genialność każąc Gryfonom mieszkać u Ślizgonów, a Krukonom u Puchonów. Najbardziej nienawidzące się domy umieścił razem. Logiczne. I dla Dumbledore'a typowe.

Wolnych pokoi było niewiele. Na początek rozlokowano młodsze roczniki. Do szóstego nie było problemu. Przy siódmym zaczął się problem. Nasz składa się tak jakby z dwóch. Okazało się, że jedna dziewczyna nie ma, gdzie mieszkać. Hermiona. Gdy nikt się nie patrzył uśmiechnęła się do mnie i puściła oczko. Postanowiłem jej zaufać. Nie wychylałem się, gdy rozlokowywano chłopaków. Został ostatni pokój, w którym miałem mieszkać tylko ja.

- Panna Granger może zamieszkać ze Ślizgonkami. - powiedziała nie pewenie opiekunka Gryfonów. Też nie była przekonana do pomysłu Dumbledora.

- A może mogłabym zamieszkać z Harry'm, pani profesor? - zapytała, a ja miałem wrażenie, że jej głos rozchodzi się echem po salonie Ślizgonów.

- Ymm... To nie wypada, panno Granger. - powiedziała niechętnie.

- Przecież przez ostatni rok już mieszkam z nim, więc to raczej nic dziwnego. - odpowiedziała rezolutnie.

- Tak, pani psor. Nic dziwnego, przywykłem do jej gadania. - spojrzałem na nią i mrugnąłem.

Uśmiechnęła się tak, że zmiękły mi kolana.

- No cóż, skoro tak nie widzę przeszkód.

- Zamieszkam z wami! - zaproponował Ron.

Popatrzeliśmy na niego dziwnie. A Hermiona uniosła brew. Ron też to irytowało.

- Wiesz, ja i Hermiona przywykliśmy do dzielenia przestrzeni na dwoje, nie na troje.

- Przecież mieszkaliśmy we trójkę, kiedy poszukiwaliśmy horkruków.

Dziewczyna zaśmiała się zimno.

- Szukaliśmy we trójkę? - zapytała ironicznie. - Szukaliśmy to ja i Harry. Bo ty po dwóch miesiącach stwierdziłeś, że ciągle stoimy w miejscu.

- A wszyscy wiemy, że odszedłeś, ponieważ brakowało ci miękkiego łóżka i dziesięciu posiłków dziennie. - wsparłem przyjaciółkę.

Ślizgoni, którzy stali i patrzyli, co się dzieje w ich salonie, wybuchnęli śmiechem. Ron zrobił się czerwony na twarzy.

- Wcale nie! Ja...

- Hermiona masz ochotę z nim rozmawiać? - dziewczyna pokręciła przecząco głową. - Świetnie ja też nie. Możemy już odejść pani psor?

- Tak, oczywiście. - kącik jej ust drgnął. Wiedzieliśmy, że nic nam nie zrobi za takie odzywki, ponieważ jak nikt inny nienawidziła tchórzostwa, którym wykazał się Ron.

- Nie! Jeszcze nie skończyłem.

- Ale my z tobą skończyliśmy. - złapałem Hermionę za rękę i pociągnąłem w stronę naszego nowego mieszkania.

Wyszliśmy z salonu Ślizgonów odprowadzani brawami i gwizdami Gryfonów. Jeszcze tego samego dnia do naszych drzwi zapukała Ginny.

- Jestem z was absolutnie dumna! - wykrzyknęła na wstępie.

- A czym sobie na to zasłużyliśmy? - zapytała rozbawiona Hermiona układają swoje ubrania już w drugiej szafie.

Nasz pokój był duży. Zwłaszcza, gdy wyrzuciliśmy cztery nie potrzebne nam łóżka.

- Załatwiliście Rona pierwszorzędnie. Jeszcze to, jak wyprowadziłeś Hermionę, trzymając ją za rękę. Wpadł w szał. Uznał, że go zdradziłeś. No, Hermiona jest twoją dziewczyną, uznał to za zdradę. - wytłumaczyła mi. -Wszyscy wam kibicujemy!

Leżałem na swoim łóżku patrząc jak Granger warczy pod nosem, że za małe szafy produkują.

- Weź moją szafę, mam jeszcze trochę wolnego miejsca.

Popatrzyła na mnie jak na zbawienie. I ułożyła ostatnie ubrania w mojej szafie. I tak oto trzy szafy w naszym pokoju zostały zajęte.

- Zachowujecie się jak stare małżeństwo. - zaśmiała się Ginny.

- No wiesz znamy się ponad siedem lat. - powiedziałem.

- Prawie osiem. - dodała Hermiona. Nagle wyjęła coś z mojej szafy. - Czemu nie nosisz tej koszuli?

Popatrzyłem na ubranie w kolorze szmaragdowej zieleni.

- Kolor mi nie leży. - Hermiona zaśmiała się.

- Podkreśliłby kolor twoich oczu. Mógłbyś na to dziewczyny podrywać. - poruszyła zabawnie brwiami.

Ginny zesztywniała.

- Czekaj. Wy nie jesteście razem. - na chwilę zamilkła. -Wy mścicie się na Ronie.

- To nie był mój pomysł! - powiedziała szybko Hermiona.

- To się skończy źle. Wiecie o tym? - mimo że pytała nas oboje, wiedziałem, że to pytanie jest szczególnie do mnie, ponieważ kiedyś wypytywałem ją o Hermioną, a Ginny nie jest głupia.

- Jeśli nas nie wydasz to wszystko będzie okej. - powiedziałem, akcentując „nas” mając na myśli mnie.

- Jak chcecie. - powiedziała dobitnie i wyszła.

- Dziwnie się zachowuje, nie uważasz?

- Może trochę... Gotowa na wywołanie skandalu?

- Od dziecka! - wykrzyknęła radośnie, po czym wskoczyła na moje łóżko.

- To dobrze, musisz być wiarygodna, ponieważ musimy oszukać całą szkołę.

- Czy my czemuś kiedyś nie daliśmy rady?

- Obyś się nie myliła.

~*~

Pierwszy szok był największy. I rozbawił nas bardzo. Ale graliśmy. Ron był wściekły. Nauczyciele zadowoleni. Gryfoni śpiewali ze szczęścia. Tylko Ginny patrzyła na mnie z obawą. No cóż, sam się trochę o siebie bałem. A jeśli jednak Hermiona zdecyduje się wrócić do Rona? Postanowiłem sobie na razie nie zaprzątać tym głowy.

Ku mojemu szczęściu, miałem taki sam plan lekcji jak Hermiona. Ku mojemu nieszczęściu, taki sam jak Ronald W. Okazało się, że Hermiona też chce zostać Aurorem. Ucieszyłem się. Nie będę sam.

Na lekcjach było nudno. Na każdej siedziałem z Hermioną. Gdy było wybitnie nudno albo wiedziałem już coś na ten temat, patrzyłem na Granger. Nie była wybitną pięknością. Ale miała w sobie coś, co mnie przyciągało. Najbardziej lubiłem jej oczy. Takie ciepłe, spokojne. Kolor przypominał mi płynną czekoladę, w której mógłbym utonąć. Zmarszczyła nosek, coś jej się nie zgadza. Malinowe, pełne usta zaciska w linijkę. Jestem ciekawy jak smakują jej wargi. Już kiedyś miałem okazję ją pocałować, ale nie poczułem smaku. Ma piękną szyję. Bardzo chętnie bym ją znów całował. Ugryzł. Miała średniej wielkości piersi, jak zwykle, w roku szkolnym, schowane pod mundurkiem. Nie widać też jej nóg. Nosi dość długa spódniczkę i do tego zakolanówki, więc w efekcie widać tylko trochę uda, choć gdy założy szatę wierzchnią nie widać i tego. Pamiętam, jak kiedyś na wakacjach u Weasley'ów miała trampki, krótkie spodenki i koszulkę kończącą się pod biustem. Siedziała w pokoju, który dzieliła z Ginny i czytała. Nie zeszła na śniadanie i podczas obiadu Molly się wystraszyła i kazała mi sprawdzić, co z Hermioną. Gdy wszedłem zamurowało mnie. Widziałem jej nogi, brzuch, koszulka podkreśliła jej piersi. Wyglądała cudownie. Patrzyłem się na nią tak nachalnie, że trzy razy musiała się mnie pytać, co się stało.

Uśmiechnąłem się na to wspomnienie. Po chwili poczułem kopnięcie w kostkę. Skierowałem wzrok na Hermionę, a ta parzyła się przed siebie.

- Pańska koleżanka nie odpowie, panie Potter. - usłyszałem zgryźliwy głos profesora zaklęć.

- Proszę wybaczyć nie usłyszałem pytanie, panie profesorze. Zamyśliłem się.

- Mógłby pan nie myśleć o pannie Granger. Wpatruje się pan w nią od dziesięciu minut. - dodał w kwestii wyjaśnienia i lekkim uśmiechem.

Postanowiłem wykorzystać przywilej skrzywdzonego dziecka.

- Nie myślałem o Hermionie, panie profesorze. - spuściłem wzrok. - Myślałem o... - zacząłem wykręcać palce. Granger od razu zrozumiała i z pokrzepiającym uśmiechem położyła mi dłoń na ramieniu. - Myślałem o Voldemorcie, panie profesorze. - powiedziałem patrząc mu w oczy.

Kilka osób drgnęło na imię czarnoksiężnika.

- Och. - Thomson, który nauczał zaklęć po zmarłym Flitwicku. - No cóż... Rozumiem, każdemu jest ciężko, ale musimy żyć dalej proszę skupić się na lekcji.

- Tak jest, psorze.

Wróciliśmy do lekcji. Hermiona rzuciła mi tylko ostrzegawcze spojrzenie, mimo że mi pomogła jest zła. Postanowiłem wrócić myślami na zajęcia.

~*~

Wreszcie piszę Harrmione, które zaproponowała osoba anonimowa! Aha i skasowałam to coś co nazwałam wierszem. Jednak nie potrzebnie to wstawiałam.

Błagam o opinie!